LIBAN – Republika Libańska, niepodległa od 22 listopada 1943 r.
powierzchnia: 10 tyś. km2
stolica: Bejrut „Paryż Bliskiego Wschodu”
liczba ludności: 4,5 mln
religia: islam 55%, chrześcijaństwo 40%, druzowie 5%
waluta: funt libański
Na tak małej powierzchni jest absolutnie wszystko – od gór po morze – od kościołów po meczety – od starożytnych zabytków po nowoczesne drapacze chmur.
Liban jest krajem bardzo atrakcyjnym pod względem turystycznym. Dominuje tu krajobraz śródziemnomorski (dł. wybrzeża 240 km) i górski (najwyższy szczyt ponad 3 000 m n.p.m.) z intensywną rzeźbą, dużymi wysokościami względnymi, silne zróżnicowanie form powierzchni, a także klimatu i roślinności występuje na obszarze zaledwie ok. 10 tyś. km2, o rozciągłości południkowym 180 km, równoleżnikowym tylko 140 km.
Liban to kraj wybitnie górzysty położony nad Morzem Śródziemnym, większość powierzchni zajmują dwa masywy górskie Liban i graniczny z Syrią Antyliban oddzielone od siebie zapadliskiem tektonicznym Bekaa, którym płynie rzeka Litani. Wybrzeże Libanu w większości jest skaliste, pełne ciekawych zatok oraz pocięte stromościennymi dolinami rzek. U podnóża gór Liban rozciąga się wąski pas nizinny o typowym krajobrazie śródziemnomorskim, obfitującym w makie mirtu i wawrzyny, sady, liczne winnice, gaje oliwne i morwowe (tradycje jedwabnictwa) oraz rozwija się intensywne warzywnictwo.
Góry Libanu mają ok. 170 km długości i 45 km szerokości. Urozmaicona rzeźba terenu, liczne doliny, źródła, obfite nawadnianie i prawie zupełny brak lasów to doskonałe miejsce upraw na wysokości do 1500 m n.p.p.m. dla morwy, figowców, oliwek, tytoniu, winorośli. W zimie z kolei jest to miejsce z długo utrzymującą się pokrywą śnieżną dzięki czemu szeroko rozwinęła się tu również możliwość uprawiania narciarstwa.
Góry Liban opadają stromo ku zapadlisku Bekaa – Dolina Bekaa, jest to równina użytkowana rolniczo dzięki nawodnieniu przez dwie duże rzeki płynące w przeciwnym kierunkach. Przez stulecia słynęła z tego, że jest rolniczym sercem Bliskiego Wschodu. Jest domem dla winorośli od 6 tys. lat. Wina z tego rejonu, są wielokrotnie wspominane w Biblii. Kana – gdzie Chrystus zamienił zamienił wodę w wino, znajduje się w pobliżu Tyr w południowej części Libanu.
Od wschodu ku Dolinie Bekaa schodzi stromo dziki, niedostępny, o skąpej roślinności masyw górski Antyliban, jego wysokości przekraczają w partii granicznej z Syrią 2600 m n.p.m. przez połowę roku pokryte śniegiem, a na jego zboczach znajdują się źródła Jordanu. Góry Antyliban są miejscem intensywnej gospodarki pasterskiej.
Na historię ziem dzisiejszego Libanu duży wpływ miało zróżnicowanie fizjograficzne. Wąski pas wybrzeża odizolowany od reszty kontynentu górami Liban, stanowi trzon starożytnej Fenicji (III-I tysiąclecie p.n.e.), której ekspansja zwrócona była ku morzu. Miasta portowe: Tyr, Sydon, Berytos, Gebal utrzymywały szerokie kontakty handlowe sięgające daleko poza basen Morza Śródziemnego, gdzie następowała wymiana wpływów kulturowych między Bliskim Wschodem a Europą. Sztuka fenicka znajdowała się pod wpływem Egiptu, Mezopotamii, Anatolii, Egei. Rozwijała się architektura sakralna m.in. świątynia w Gebalu, zbudowana przez Fenicjan świątynia Salomona w Jerozolimie, rzeźba, rzemiosło artystyczne, ceramika, szkło, tkaniny, przedmioty luksusowe, wyroby z brązu, złota i kości słoniowej były dla Fenicjan okresem największego rozkwitu.
Liban obfituje w w liczne zabytki bogatej przeszłości a walorem poznawczym jest szczególnie duże zróżnicowanie religijne i kulturowe co znajduje wyraz w odrębnościach etnograficznych (Mało dostępne góry Libanu były miejscem schronienia uciskanych mniejszości wyznaniowych, stąd obca mozaika religijna. Poza maronitami istnieją wśród katolików obrządki; melchicki, ormiański, syryjski, rzymski. Ponadto kościoły prawosławne: grecki, ormiańsko-gregoriański, syryjsko-jakobicki, chaldejski; nieliczni protestanci i anglikanie. Muzułmanie – na równi sunnici i szyici, również druzowie).